อย่างที่ฉันรู้สึก อย่างที่คนเหล่านั้นรู้สึก เราไม่ต่างกันเท่าไหร่ เรามีข้อดีและเสียต่างกัน ได้โปรดอย่าตำหนิฉัน

เมื่อถึงเวลาฉันจะระเหยไปเอง

ว่าแต่...

วันนี้ ฉันอ่อนล้าต่อการหายใจและการลืมตา

วันนี้ ฉันเหนื่อยต่อการเคี้ยวอาหาร ทั้งๆ ที่อยากจะกินมันเข้าไปอีก

วันนี้ ฉันมีความสุขนั่นคือการเริ่มต้นของความทุกข์

วันนี้ ฉันรบรากับความรู้สึกตัวเองและจะฝืนทนทำเรื่องบางอย่างได้นานเท่าไหร่

ก่อนหน้านี้ฉันเห็นคนเหล่านั้น พวกเค้ามีชีวิตแต่ไม่ได้ใช้ชีวิต

ฉันหนีมานานเหลือเกิน แต่ฉับก็ูถูกหาพบ ซึ่งบัดนี้ฉันได้กลายเป็นคนเหล่านั้นไปเรียบร้อยเเล้ว

เสียใจ เสียใจ นั่นคือคำกล่าวขอโทษจากฉันสู่ฉัน

"โดดเดี่ยวท่ามกลางมนุษย์ฝูงใหญ่ ยิ่งมาก ยิ่งเหงา"