ตอนนั้นฉันลืมไปว่าบางครั้งการรับรู้อะไรมากเกินไป ก็ไม่เกิดผลดีกับตัวเองเท่าไหร่
ถ้าตอนนั้น ฉันเดินถอย การรอคอยจะไม่เกิด อนาคตจะเปลี่ยน อดีตจะเปลี่ยน เครื่องบันทึกความทรงจำหยุดทำงาน
เวลาหยุดเดิน ฉันลอยเคว้งอยู่ในหมู่ดาว ความมืดมิดทำให้ดาวดวงต่างๆ สวยงาม ความมืดเเละความเงียบโอบล้อมราวกับฉันเป็นทารกน้อยๆ ที่พึ่งจะลืมตาดูโลก ฉันกู่ร้องโดยความไร้เดียสา จักรวาลอาจเป็นที่อยู่อาศัยของความไม่รู้ เป็นที่พักพิงของนักเดินทางที่ตาบอด เป็นบ้านน้อยๆ ของลูกหมาป่าที่พลัดหลงจากแม่ บนโลกความน่าจะเป็นเเละไม่น่าจะเป็นเกิดขึ้นได้เสมอ ฉันเกลียดทุกอย่างที่ฉันรู้สึก การทดลองของฉันล้มเหลว.