Diary Of The Patient

Chapter 1

ฉันเริ่มต้นพร้อมกับคำสาปของนักบุญ ท่านไม่แยแสหรือแม้แต่ชำเลืองมองมาทางฉันเลย ฉันที่เคยเป็นบุตรแห่งท่าน แต่บัดนี้โมงยามแห่งความสุขนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นโมงยามอันสงัดยิ่งไม่เลย ฉันกระเสือกกระสน ชอนไชไปในผงธุลีที่แห้งผาก เพียงเพื่อจะพบพานกันความงามอย่างใครบ้าง แต่แล้วสิ่งที่เจอก็คือความมืด และเมล็ดพันธุ์แห่งความเจ็บปวดในห้วงจิตค่อยๆเติบโต มันบ่มเพราะอยู่นานพอตัว จวบจนถึงเวลาฉันจึงใช้มันเป็นที่เกาะเกี่ยวเหนี่ยวนำและหนุนนอนในยามป่วยไข้ เจ้าก้อนหิน ฉันสุกงอมมาพร้อมกับเจ้า ฉันโดดเดี่ยว เจ้าก็เช่นกัน ภูผาสูงตระหง่าน เจ้าก้อนหิน เจ้าอยู่ที่นั่น เจ้าทำตัวให้ปรองดองกับธรรมชาติที่เจ้าอยู่ เจ้าไม่เคยร้องขอความเป็นธรรม ไม่เลย ! เจ้าแข็งแกร่งแต่ถูกเหยียบย่ำ ใช่แล้ว เจ้าแข็งเกินไป เกินกว่าที่จะหายไปจากที่นั่น