ละอองน้ำในยามบ่าย

หน้าฝนแล้ว ไม่รู้สินะ พอย่างสู่เข้าหน้าฝน ฉันมันรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทุกที ทุกๆ ความรู้สึกที่ อิ่มเอม หงอยเหงา เปล่าเปลี่ยว หดหู่ สดใส ชะล้าง ใครคนหนึ่งกับช่วงเวลาๆ หนึ่ง มันค่อยๆ ย้อนกลับมาใครหลายคนอาจจะไม่ชอบหน้าฝน อาจจะเพราะว่า มันทำให้การจราจรติดขัด ทำให้ถนนหนทางเฉอะแฉะ ทำการใช้ชีวิตในแต่ละวันติดๆ ขัดๆ ไปบ้าง แต่สำหรับฉันมันเป็นช่วงเวลาที่ชะล้าง เป็นช่วงเวลาแห่งการเริ่มต้นอะไรดีๆ เป็นช่วงเวลาแห่งการครุ่นคิด ก่อนที่ฝนจะตกมันอาจจะดูน่ากลัวไปบ้าง ทั้งลมบ้าง ฟ้าร้องบ้าง ซึ่งฉันก็กลัวนะในตอนเด็ก พอเสียงฟ้าร้องดังทีไร ฉันต้องรีบวิ่งเข้าหาที่กำบังทุกทีคิดไปแล้วก็แอบขำตัวเองไม่ได้ แต่หลังจากฝนหยุดแล้วเคยสังเกตมั้ยว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง เสียงนกที่เจื้อยแจ่ว กลิ่นดิน เสียงน้ำค้างที่ร่วงหล่นจากหลังคา นี่มันอาจจะเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของใครบางคน หนึ่งในนั้นก็คือฉันเอง ความสุขที่ได้มองเม็ดฝนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้า มันทำให้ฉันได้รู้ว่า สิ่งที่อยู่สูงก็สามารถร่วงหล่นสู่พื้นดินได้ ในขณะเดียวกันที่หลังจากฝนตก แสงแดดที่สาดส่องมาทำให้เม็ดฝนที่ก่อตัวเป็นแอ่งน้ำละเหยกลายเป็นละอองน้ำ เพื่อที่จะกลับไปสู่ที่ๆ มันจากมาก มันก็ไม่ต่างอะไรจากมนุษย์เราเลย ฉันว่าหน้าฝนในปีนี้ อาจจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสำหรับใครก็ได้นะ